Ek stap deur die glasdeure van die winkelsentrum, tot aan die bopunt van die roltrap. Iemand praat naby my, maar my gedagtes is op ander plekke.
By die afgaande roltrap kom ek tot stilstand. Die roltrap staan.
“Dit is wat ek sê,” skree-sê ’n ouer man wat met die opkomende roltrap tot bo ry.
“As jy nie met die groot trappe wil afsukkel nie, sal jy eerder die hysbak moet neem.”
Ek sug.
Ek bedank hom en stap in die hysbakke se rigting.
“Wag,” sê die vreemdeling vriendelik.
“Kom, dan bestel ek hom vir jou.”
Hy stap nader en steek sy hand na die hysbak se kontroles uit.
“O,” sê hy.
“Iemand het dit klaar bestel.”
Hy draai om en verdwyn so vinnig soos hy verskyn het.
“Lekker dag verder,” roep hy oor sy skouer.
Ek staan en wag vir die hysbak wat reeds bestel is. Ek weet nie wie hom bestel het of waarheen dit op pad is nie, maar daar is geen beweging van enige aard nie. Stilte.
Ná ’n paar minute besluit ek om die klein trappies na die grondvloer te neem.
In die stap sê ek hardop vir myself: “Kom, dan bestel ek hom vir jou.”
Ek glimlag.
’n Vreemdeling wat in suiwer Afrikaans probeer help.
Dit is iets wat eie aan die Noord-Kaap is. Ons is al so gewoond daaraan dat ons dit waarskynlik nie eens altyd agterkom nie.
Dankie, ons unieke Noord-Kaap.
