“Uit chaos kom orde, soos die son uit die nag opgaan.” − ‘n ou spreekwoord
My aardse besittings is in bokse opgepak. Boeke is in die verkeerde rakke, beddens in die verkeerde kamers. Ons bly op ‘n plafon met ‘n klompie besittings, ook opgestapel en weggepak.
Dat ons onsself nie verloor in die huisopknapping, verfblikke, stof en rommel nie, is verstommend.
Maar in die hart van elke storm lê die saad van kalmte. ‘n Waarheid wat die mensdom oor eeue heen geleer het, maar wat ons dikwels vergeet wanneer ons midde-in die orkaan van ons eie lewe vasgevang voel.
Ná ‘n veldbrand staan nuwe lewe uit die as op. Ná die verwoesting van ‘n storm hergroepeer die bos en groei plante sterker as tevore.
Selfs in die donkerste winter lê die belofte van lente versteek in die grond, gereed om weer te bloei.
Tye van verwarring, verlies en ontwrigting voel soms asof hulle eindeloos aanhou. Ons voel hulpeloos terwyl alles om ons uitmekaarval: verhoudings wat eindig, werk wat verloor word, drome wat verbrysel word.
Die chaos is nie die eindpunt nie; dit is die begin van iets nuuts.
Die menslike gees het ‘n merkwaardige vermoë om sin uit sinloosheid te maak, om patrone te vind waar daar skynbaar geen is nie. Ons leer, pas aan en bou weer op.
Elke stelsel wat ineenstort, maak ruimte vir iets beters om in sy plek te kom.
Dit beteken dat die pyn van vandag die wysheid van môre word. Die lesse wat ons uit ons moeilikste tye leer, vorm die grondslag waarop ons ‘n sterker, meer veerkragtige toekoms bou.
Chaos is nie ons vyand nie, dit is die vrugbare aarde waarin groei plaasvind.
Wanneer ek na die chaos kyk, na alles wat weer rondgedra, uitgepak, afgestof en skoongemaak moet word, voel ek bang. Orde sal kom. Dit kom altyd. Sekerlik?
Lees nog rubrieke hier.
